Geowłóknina

Geowłóknina jest produktem tekstylnym gdzie włókna łączy się mechanicznie (igłowanie lub przeszywanie), termicznie (zgrzewanie) bądź chemicznie (klejenie). Geowłókniny są wytwarzane głównie z włókien polipropylenowych (PP) lub poliestrowych (PES) -ciągłych lub ciętych, łączonych mechanicznie (igłowanie, przeszywanie), lub termicznie (zgrzewanie - nieco gorsza przepuszczalność wody). Parametry geowłóknin należy dobierać w zależności od zastosowania. Decydujące znaczenia dla parametrów wytrzymałościowych ma surowiec z jakiego wykonana jest geowłóknina. Polipropylen ma zdecydowanie lepsze parametry techniczne od poliestru. Kolejnym wyróżnikiem jest gramatura, im większa jest masa powierzchniowa tym lepsze są parametry wytrzymałościowe. Duże znaczenie dla parametrów technicznych ma technologia w jakiej jest geowłóknina wykonana. Może zdarzyć się tak, że dwa produkty o jednakowej gramaturze mogą mieć całkowicie odmienne parametry techniczne tj. wytrzymałość na przebicie, wytrzymałość na rozciąganie, wodoprzepuszczalność. Geowłókniny zgrzewane będą charakteryzować się lepszymi parametrami wytrzymałościowymi, a geowłókniny igłowane lepiej będą przepuszczać wolę, co np. ma duże znacznie przy wykonywaniu drenażu. Zalety geowłóknin poliestrowych: duża elastyczność i wytrzymałość na zerwanie, zginanie i ścieranie. Odpornością na działanie światła, czynników chemicznych oraz biologiczne procesy starzenia, spaliny przemysłowe i agresywny klimat morski, mała podatność na utlenianie w podwyższonej temperaturze, małe wydłużenie, bardzo dobra oporność chemiczna, znacznie lepsza odporność na ścieranie od polipropylenu (pod tym względem ustępują tylko włóknom poliamidowym). Zalety geowłóknin polipropylenowych: bardzo mała gęstość, jedna z najlepszych odporności chemicznych na wszelkiego rodzaju związki, bardzo dobry elektroizolator, stosunkowo niska temperatura użytkowania, mniejsza odporność na tarcie niż w przypadku poliestru, ale zdecydowanie większa trwałość i lepsze parametry w zastosowaniach stabilizujących, separujących (pod drogi, kostkę brukową itp.). Geowłókniny stosuje się do przy budowie lotnisk, torowisk czy dróg jako warstwę stabilizującą; do wzmacniania podłoża oraz separacji różnych warstw gruntu, przy układaniu kostki brukowej do stabilizacji i seperacji gruntu, do wzmocnienia i separacji słabego podłoża nasypów, do wykonania warstw rozdzielających miedzy gruntami lub kruszywami o różnym uziarnieniu, jako osłona uszczelnień z geomembrany przed uszkodzeniem mechanicznym, do zabezpieczenia brzegów rzek, ochrony wybrzeży i odzyskiwania lądu oraz przy budowie wałów i zbiorników wodnych, przy budowie składowisk odpadów, tuneli i zbiorników wodnych, do osłony systemów drenarskich w celu zabezpieczenia ich przed zamuleniem gruntem drobnoziarnistym, w konstrukcjach dachów zielonych. Przy budowie basenów i oczek wodnych - chroni folie przed przebiciem. Podstawową jednostką handlowa jest rolka geowłókniny o szerokości 1,5 m i długości 50 mb. Najczęściej używane gramatury to 100, 120 i 150 g/2.